Jest to długotrwały i stały proces sztucznej selekcji zwierząt, przeprowadzany w celu uzyskania i utrwalenia w nich cech i właściwości korzystnych z punktu widzenia potrzeb człowieka. Wszystkie zwierzęta udomowione są mało podobne do dzikich przodków, ponieważ pod wpływem udomowienia zaszły bardzo duże zmiany zarówno w ich wyglądzie i budowie organizmu (zmiany morfologiczne), jak i w funkcjonowaniu organizmu (zmiany fizjologiczne). Zmiany te są różnorodne. Bydło jest w porównaniu z dzikimi przodkami znacznie drobniejsze, natomiast koń domowy – większy od konia dzikiego. Największy wpływ na powstawanie zmian w organizmach zwierząt udomowionych miał człowiek. Dążył on do wytworzenia takich zwierząt, które jak najlepiej zaspokajałyby jego potrzeby: dostarczały mięsa, tłuszczu, wełny, pierza, mleka. Hodowlana działalność człowieka zawsze zmierza w kierunku wytwarzania typów zwierząt do określonych celów użytkowych (na przykład typ mięsny i tłuszczowy u świń, bydło mleczne lub opasowe). U bydła wskutek warunków hodowli zanikło silne umięśnienie nóg, które umożliwiało zwierzętom żyjącym w stanie dzikim przebywanie znacznych przestrzeni w poszukiwaniu pożywienia. Nogi stały się krótkie i stosunkowo słabe. Rozwinął się natomiast tułów, który dostarcza człowiekowi mięsa, a także powiększyły się gruczoły produkujące mleko. Hodowcy świń tak dobierali warunki hodowli, żeby rozwinęła się tkanka tłuszczowa, której zwierzęta dzikie, prowadzące ruchliwy tryb życia, prawie nie mają. Hodowlą owiec kierowano tak, aby uzyskać jak największą wydajność wełny u odmian wełniastych, a mięsa i tłuszczu u odmian mięsnych.
Udomowienie ssaków: należy wiedzieć, że początki prób sięgają około 8300 lat p.n.e. Ludzie hodowali najpierw pojedyncze, wybrane egzemplarze takich gatunków, jak gazela i antylopa, osioł, owca dzika, koza, dzik i wilk. Niektóre z nich udało się oswoić, na przykład wilka, osła, owcę, kozę i dzika (świnia). Oswajano nawet młode niedźwiedzie z powodu ich kultowej roli. Chwytane niedźwiedzie oseski karmione były piersią przez wybrane kobiety. Pierwszymi udomowionymi zwierzętami były prawdopodobnie wilki. Najstarszy dowód ich udomowienia, z czym jest łączony początek rozwoju psa domowego jako gatunku, pochodzi z około 10 000 lat p.n.e. ze stanowiska w Turyngii (Niemcy). Psy były dobrymi pomocnikami myśliwego, ponieważ potrafiły tropić i naganiać zwierzynę. Ostrzegały ponadto człowieka przed niebezpiecznymi drapieżnikami zbliżającymi się do jego osady. Na obszarach północnych, gdzie środkiem transportu były sanie, z czasem przyuczono psy do ich ciągnięcia. Jako silne zwierzę pociągowe zdał egzamin na północy Europy renifer, a w Ameryce Północnej podgatunek renifera – karibu. Już w późnym paleolicie renifer był najważniejszym zwierzęciem łownym dla wielu grup myśliwych. Prócz mięsa dostarczał kości i poroży do wytwarzania najrozmaitszych narzędzi. Ze skóry szyto odzież i buty. Jak wynika ze znalezisk bliskowschodnich z VIII tysiąclecia p.n.e., jednymi z pierwszych zwierząt domowych były oprócz psa prawdopodobnie owce i kozy (9000-6000 lat p.n.e.). Na obszarze Ałtaju i na stepach Azji Środkowej rozwinęła się około 3500 lat p.n.e. kultura hodowców koni (udomowienie tych zwierząt miało miejsce około 8000-6000 lat p.n.e.). Dla koczownika koń domowy był zwierzęciem pierwszej potrzeby, natomiast przez ludy osiadłe z kręgu kultur rolniczych zaczął być wykorzystywany dużo później, gdyż pierwotnie jego funkcje pełniły osły i woły. Niezależnie od wymienionych ośrodków udomowienie koni następowało w innych miejscach. Na przykład udomowienie koni określanych później jako szlachetne dokonało się na terytoriach obecnego Afganistanu, Iranu i Turkmenistanu. Z tych obszarów konie rozprzestrzeniły się na inne części Azji Zachodniej – Arabię i Syrię, Azję Mniejszą, Azję Środkową i Azję Wschodnią (Chiny), Azję Południową (Indie), Afrykę Północną (Libia), Afrykę Północno-Wschodnią (Egipt), Europę (Grecja i Rzym). Udomowienie odbywało się również na europejskich stepach czarnomorskich, na terenach dzisiejszej Ukrainy, gdzie od 3000 lat p.n.e. istniała kultura Scytów. Jej pozostałością jest słynna amfora z IV wieku p.n.e. wyobrażająca sceny łowienia, pętania oraz pasienia koni przez Scytów. W tym samym czasie podjęto tam hodowlę wielbłądów, wykorzystywanych do transportu towarów. Podobną funkcję spełniało na kontynencie południowoamerykańskim oswojone w IV tysiącleciu p.n.e. gwanako. Gwanako (a potem ich udomowiona forma – lama) przenosiły duże ciężary przez wysokogórskie przełęcze Andów. Udomowienie dzikiego bydła (tura) nastąpiło najwcześniej w VIII-VI tysiącleciu p.n.e. na wyżynnych stepach Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej, gdzie zwierzę to żyło na swobodzie. Bydło domowe rozpowszechniało się także w Europie dzięki pierwszym rolnikom i hodowcom. Ponad 7000 lat temu rozpoczął się w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie proces udomowienia kota, zakończony około 3000 lat p.n.e. w Nubii, a potem w Egipcie. Feniccy kupcy przywieźli oswojone koty do Rzymu, skąd zwierzęta te rozprzestrzeniły się na całą Europę.
Udomowienie ptaków: później niż w wypadku innych zwierząt nastąpiło udomowienie ptactwa, bo około 5000-4000 lat p.n.e. Pierwszym udomowionym gatunkiem był gołąb skalny oswojony na Bliskim Wschodzie. Kaczka domowa pochodzi od kaczki krzyżówki. Kura domowa pochodzi od kura bankiwa, występującego na Półwyspie Indochińskim, Półwyspie Malajskim, Filipinach i Sumatrze. Udomowienie kur nastąpiło prawdopodobnie w Chinach około 2000-1000 lat p.n.e. Gęś domowa pochodzi od udomowionych dzikich gatunków gęsi: gęgawy, gęsi chińskiej i bernikli kanadyjskiej. Udomowienie gęsi również było związane z poziomem rozwoju społeczności ludzkiej i jej osiedleniem się. Prawdopodobnie udomowienie gęgawy nastąpiło w starożytnym Rzymie i Grecji około 3000 lat p.n.e. Na początku chowano gęsi głównie z pobudek kultowych i religijnych, a dopiero później do celów gospodarczych – przede wszystkim dla mięsa, tłuszczu i pierza. Najpóźniej, bo w okresie cesarstwa rzymskiego, udomowiono na Bliskim Wschodzie kaczkę.
